Hayat denilen oyunda…
Tiyatro sahnesine…
Gölgelerin dünyasında, karanlıkta…
Anlamaz insan, Önder anlatsa da…
Yaşam…
Zifiri karanlıkta, fersah fersah deniz altında…
Güneş ışığından yoksun ama…
Volkanlardan çıkan yetiyor onlara.
Hayatin her alanında, her anında…
Fen…
Anlamaz insan.
Neden ağaçlar büyümez gökyüzüne kadar, uzamaz boyları ulaşmaz evrene kadar?
Veya…
Dağlar, o yüce o ulu dağlar…
Neden öpmez gökyüzünü?
Birinin cevabı su…
Yazmış anlatmışımdır dünyamızda bir ağcın en fazla gökyüzüne yükselebileceği boyu…
120 metre…
Yerçekimi…
TÜM GÜÇLER, ağcın tüm gücü yetmiyor suyu daha yükseğe taşımaya, yaşamaya…
Ve yine bir dağ…
Yükselemez 10 Kilometreden fazla gök yüzüne…
Tabiat kanunudur bu, kendi ağırlığının tabanına yaptığı baskı…
> eritiyor tabanını <
İhtiyarlamak…
Yaşamak, hayata her şeye rağmen kalmak…
Cesaret işidir, korkaklar dayanmaz…
Evet…
Fizikken mümkün değil bir dağin dünyamızda daha yükseklere ermesi…
Çünkü…
>>> Eritir, eritiyor kendi kendisini <<<
Demek ki gücün…
Var kendine göre kuralları…
Büyümenin, büyük olmanın…
İnsan hayatında siyasetin…
14 milyar yıldır evrenin geçmişi, 4,5 milyar dünyamızın…
Biliyorum anlamadın sözlerimi, demek istediğimi…
Bu süre zarfında neler neler denedi tabiat, erdi sonuca…
Dinozorları hatırla mesela…
Karşı gelemezsin tabiat kanunlarına, büyümenin…
Gücün…
Sınırları fen ile çizili…
Anla insan bunu, anla, kur hayali ama unutma bilimi, fenni!